vitabundus

vītābundus, a, um, adj. [id.], shunning, avoiding, evading (rare; not in Cic. or Cæs.).

(α).

With acc.: vitabundus classem hostium, Sall. Fragm. ap. Non. p. 186, 17 (id. H. 3, 19 Dietsch):

Hanno vitabundus castra hostium consulesque,

Liv. 25, 13, 4. —

(β).

Absol.:

vitabundus per saltuosa loca exercitum ductare,

Sall. J. 38, 1:

inter tela hostium vitabundus erumpit,

id. ib. 101, 9; Tac. H. 3, 37.